«سردشت شهرى کردنشین در آذربایجان غربى عزیز ماست. این شهر سى و دو سال پیش در بعدازظهر گرم هفتم تیرماه ١٣٦٦، توسط هواپیماهاى صدام جنایتکار با بمب هاى کشتار جمعى شیمیایى بمباران شد. سردشت "نخستین شهر قربانى بمب شیمیایى در جهان" است. در این بمباران حدود یکصد و ده هم وطن بیگناه ما که عمدتا زن و کودک بودند در دم جان دادند و چندهزار نفر ( این تعداد بین پنج تا هشت هزارنفر اعلام شده است) هم مجروح شیمیایى شدند که در طول این سال ها بسیارى از آنها مظلومانه و دردمندانه به خیل شهداى جنگ تحمیلى پیوستند. جالب اینکه امریکا و کشورهاى اروپایى که تامین کننده ى سلاح هاى شیمیایى صدام بودند هیچگاه این جنایت و سایر بمباران هاى شیمیایى ناقص حقوق انسانى و بین المللى را محکوم نکردند! ... به یادشان باشیم و در کنار جانبازان شیمیایى و خانواده هاى ایشان .

پ.ن: این متن را تقدیم مى کنم به شهید "محى الدین جنگ دوست" که از جانبازان شیمیایى سردشت بود و همکار دادوستد پدرم. چندبار قبل از حادثه از سردشت به خانه ى ما در کرمانشاه آمده بود. بسیار شوخ طبع و مهربان بود، بعد از حادثه فقط یکبار تلفنى دیدم بابا دارد با او حرف مى زند و او خبرداد که خانواده اش، زن و فرزندانش را در این حادثه از دست داده و دیگر هیچ خبرى نداشتم تا اینکه در فیلم مستند خانم آزاده بیزارگیتى" سپیده دمى که بوى لیمو مى داد" متوجه شدم خودش هم بعد از سالها تحمل رنج شهید شده است. نام فامیلى اش تضاد جالبى با سرنوشتش داشت ...»

2

3