پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- علیرضا کمیلی- چرا برخی ارگانها فکر می کنند تنها کار موثری که می توان انجام داد برگزاری همایش و سمینار است حال چه داخل ایران و چه خارج آن!؟ ما که اولا حیطه ارتباطات مان تغییر نکرده و همانها را که امروز دعوت کرده ایم فردا به همایشی دیگر دعوت خواهیم کرد! یعنی مخاطبان ما تکراری هستند!

ثانیا مدل همایش های ما نوعا کم فایده است. حتی امکان ارتباطات دو یا چند جانبه و بروز ایده های عملیاتی و از همه مهمتر گفتگوهای منجر به خروجی میدانی نیست و از ابتدا تا انتها مملو از سخنرانی و محکوم کردن است! توی کمیسیون ها هم نوعا پراکنده گویی و کلی گویی است و نوعا هیچ اقدام روشنی از این همایش ها بیرون نمی آید و ماهیت آنها نهایتا همفکری و ملاقات است و نه یک کلمه بیشتر! البته مجریان فکر می کنند بازتاب بیرونی این همایش ها دنیا را تکان می دهد و خیلی موثر است! هر چند نوعا خروجی آنها در حد رسانه و سایتهای منتسب به خودمان است!  

و مساله اصلی اینکه چرا باید این همایش های میلیاردی و پرخرج را مجمع تقریب یا مجمع جهانی بیداری اسلامی یا مجمع جهانی اهل بیت و... دائما برگزار کنند و هیچ ارزیابی روشنی هم از میزان کارایی آنها صورت نگیرد در حالی که نخبگان با این مدل کار مشکل دارند؟ غیر از اینکه این مجموعه ها به نفت وابسته هستند و نه به بدنه واقعی مردم و نخبگان داخلی یا خارجی؟!