خطبه حضرت زینب در زمان ورود به کوفه

به گزارش پارس به نقل از رجا، هنگامى که زنان کوفه با مشاهده اوضاع و احوال کاروانیان حسینى، زارى مى‏ کردند، و گریبانهاى خود را چاک مى‏ زدند و مردان کوفى نیز بهمراه آنان مى‏ گریستند و بیتابی ها مى‏ کردند، حضرت زینب علی ها السلام بر سر مردم نهیب زد که: « خاموش باشید! »

با این نهیب، نه تنها آنه جماعت انبوه ساکت شدند بلکه زنگ شتران نیز از صدا افتاد.

آنگاه حضرت زینب علی ها السلام پس از حمد و ستایش پروردگار و درود بر رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم خطاب به آنان فرمود: « اى مردم کوفه! اى جماعت نیرنگ و افسون و بى بهرگان از غیرت و حمیت! اشک چشمتان خشک مباد و ناله هایتان آرم نگیرد، مثل شما مثل آن زنى است که تار و پود تافته خود را در هم ریزد و رشته‏ هاى آن را از هم بگسلد، شما سوگند هایتان را دست آویز فساد و نابودى خود قرار دادید.

شما چه دارید جز لاف و غرور و دشمنى و دروغ؟ ! و بسان کنیزان خدمتکار، چاپلوسى و سخن چینى کردن؟ ! و یا همانند سبزه‏ اى که از فضولات حیوانى تغذیه مى‏ کند و بر آن مى‏ روید، و یا چون نقره‏ اى که روى گور ها را بدان زینت و آرایش کنند، داراى ظاهرى فریبنده و زیبا، ولى درونى زشت و ناپسند!

براى (آخرت) خود، چه بد توشه‏ اى اندوخته و از پیش فرستادید تا خداى را به خشم آورید و عذاب جاودانه او را به نام خود رقم زنید! آیا شما (شمایى که سوگند هایتان را ندیده گرفتید، و پیما نهایتان را گسستید) براى برادرم - حسین - گریه مى‏ کنید؟ ! بگریید که شایسته گریستنید، بسیار بگریید و اندک بخندید که ننگ (این کشتار بیرحمانه) گربیانگیر شما است و لکه این ننگ (ابدى) بر دامان شما خواهد ماند، آن چنان لکه ننگى که هرگز از (دامان) خود نتوانید شست.

و چگونه می خواهید این لکه ننگ را بشویید در حالى که جگر گوشه رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم و سید جوانان بهشت را (به افسون و نیرنگ) کشتید؟ ! همان کسى که در جنگ، سنگر و پناهگاه شما بود و در صلح مایه آرامش و الیتام شما، و نه به مثابه زخمى که با دهان خون آلوده به روى شما بخندد. در سختی ها و دشواری ها، امیدتان به او بود و در ناسازگاری ها و ستیزه‏ ها، به او روى مى‏ آوردید.

آگاه باشید که توشه راهى که از پیش براى سفر (آخرت) خود فرستادید بد توشه‏ اى بود، و بار سنگین گناهى که تا روز قیامت بر دوش هایتان سنگینى خواهد کرد، گناهى بس بزرگ و ناپسند است.

نابودى باد شما را، آنهم چه نابودى! و سرنگونى باد (پرچم) شما را، آنهم چه سرنگونى!

تلاش (بى ثمرتان) جز ناامیدى ثمر نداد، دستان شما (براى همیشه) بریده شد و کالایتان (حتى در این بازار دنیا) زیان کرد، خشم الهى را به جان خود خریدید و مذلَت و سر افکندگى شما حتمى شد.

آیا شما مى‏ دانید که چه جگرى از رسول خدا شکافتید، و چه پیمانى گسستید و چه حرمتى از آنان دریدید و چه خونهایى را ریختید؟ ! !

کارى بس شگفت کردید! آنچنان شگفت که نزدیک است از هراس (این حادثه) آسمان ها از هم بپاشد! و زمین ها از هم بشکافد! و کوه ها از هم فرو ریزد! مصیبتى بس دشوار و جانفرسا و طاقت سوز و شوم و در هم پیچیده پریشانى که از آن راه گریزى نیست، و در بزرگى و عظمت همانند درهم فشردگى زمین و آسمان.

آیا در شگفت مى‏ شوید اگر (در این مصیبت جانخراش) چشم آسمان، خون ببارد؟ !

هیچ کیفرى از کیفر آخرت براى شما خوار کننده‏ تر نیست، و آنان (سردمدران حکومت اموى) دیگر از هیچ سویى یارى نخواهند شد، این مهلت شما را مغرور نسازد که خداوند بزرگ از شتابزدگى در کار ها، پاک و منزه است، و از پایمال شدن خون (بیگناهى، چرا) بهراسد (که او انتقام گیرنده است) و در کمین ما و شماست…