به گزارش پارس به نقل از مشرق- امیرالمومنین امام علی علیه السلام در سال ۳۸ هجری این سخنرانی را در کوفه ایراد کردند. در بخشی از این خطبه می خوانیم:
پس از وفات پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و بی وفایی یاران، به اطراف خود نگاه کرده یاوری جز اهل بیت خود ندیدم، « که اگر مرا یاری کنند، کشته خواهند شد» پس به مرگ آنان رضایت ندادم. چشم پر از خار و خاشاک را ناچار فرو بستم، و با گلویی که استخوان شکسته در آن گیر کرده بود جام تلخ حوادث را نوشیدم و خشم خویش فرو خوردم و بر نوشیدن جام تلخ ‏ تر از گیاه حنظل، شکیبایی نمودم…

متن حدیث:

و منها فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَیْسَ لِی مُعِینٌ إِلَّا أَهْلُ بَیْتِی فَضَنِنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَوْتِ وَ أَغْضَیْتُ عَلَى الْقَذَى وَ شَرِبْتُ عَلَى الشَّجَا وَ صَبَرْتُ عَلَى أَخْذِ الْکَظَمِ وَ عَلَى أَمَرَّ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمِ

« نهج البلاغه، خطبه ۲۶»