چرا مردم به هتل نمی‌روند؟

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، براساس آخرین نظرسنجی که توسط مرکز گردشگری علمی - فرهنگی دانشجویان ایران درباره ی مشکلات سفر مردم انجام شده، گرانی هتل ها و مراکز اقامتی بزرگ ترین مشکل برای سفر مردم بوده است. همچنین به اذعان بیشتر گردشگران، قیمت های گزاف اقامت در هتل ها، مشکل اصلی برای اسکان در این اقامتگاه ها است.

فعال شدن اماکن اقامتی شخصی غیرمجاز با قیمت های بسیار پایین تر نیز یکی دیگر از دلایل استفاده نکردن از هتل ها به شمار می رود که ضریب اشغال هتل ها را کاهش می دهد. وجود خانه های شخصی، ویلاها و سوییت های اجاره یی با توجه به نبود استاندارد، مجوز و الزامات بهداشتی و ایمنی نه تنها افت کیفیت در خدمات گردشگری را رقم می زند، بلکه انگیزه ی لازم را از سرمایه گذاران در صنعت هتل داری می گیرد و به صنعت گردشگری ملی کشور لطمه وارد می کند.

در بررسی شاخص مدت زمان ماندگاری مسافران در مقصد، با متعادل شدن قیمت و تسهیلات در مراکز اقامتی، بخصوص هتل ها می توان شاهد اسکان هرچه بیشتر مسافران بود. نگاهی دقیق به آمار رجوع به هتل ها و متل ها در قیاس با مسافران ورودی به استان ها نشان از آن دارد که بهره نبردن از این مراکز، علاوه بر سرگردانی مسافران در جست وجوی خانه ها و سوییت های استیجاری و نارضایتی آن ها، کاهش ضریب اشغال در هتل های کشور را به دنبال خواهد داشت.

در میان اماکن اقامتی دنیا، هتل ها نقش موثری برای رقم زدن دورانی خوش و آرام بخش برای مسافران برعهده دارند و نگرانی گردشگران را برای اسکان برطرف می کنند؛ اما آیا در ایران این امر محقق می شود؟ چند درصد مسافران از هتل ها استفاده می کنند؟ آیا اقامت در هتل ها مقرون به صرفه است؟ آیا هزینه های دریافتی از مسافران با ارائه ی خدمات و تسهیلات به آن ها همخوانی دارد؟ آیا بهترین هتل های ایران با هتل های ۵ ستاره ی جهان برابری دارند؟

کاهش قیمت ها مهم ترین گام آشتی مردم با هتل ها

براساس این گزارش که توسط بابک ارسیا - سرپرست مرکز گردشگری علمی فرهنگی دانشجویان ایران - تهیه شده است، به نظر می رسد، برای آشتی مخاطب عام با هتل ها مهم ترین گام، کاهش قیمت ها است تا از این طریق، هتل ها درهای خود را روی تعداد بیشتری از مهمانان بگشایند؛ ولی چگونه می توان قیمت ها را کاهش داد؟

اگر تعداد خاصی از هتل ها را با امکانات خاص و ویژه ی تشریفات و مهمانان ویژه در نظر بگیریم و دیگر هتل ها، پس از بررسی کارشناسانه با حذف آن دسته از خدمات که بیشتر حالت تشریفاتی دارند، برای کاهش قیمت ها اقدام کنند، می توان افراد بیشتری را برای استفاده از این اماکن ترغیب کرد و از این طریق، هتل ها رونق بیشتری می گیرند که نتیجه ی این رونق، افزایش درآمد آن ها خواهد بود. ضمن این که حذف برخی خدمات غیرضروری به نوعی کاهش هزینه ها محسوب می شود. از سوی دیگر، دولت هم می تواند با دادن وام ها و امکانات مختلف، ضمن رونق بخشیدن به هتل داری، به مردم نیز خدمت کند. اگر مسافران بیشتری بتوانند در طول سفر خود از هتل هایی با امکانات و خدمات در حد نیاز برخوردار شوند، هم رضایت عمومی بالاتر می رود و هم امکانات به صورت عادلانه تری در اختیار بیشتر مردم قرار می گیرد.

در راستای جذب مسافران برای تمام فصول سال، بخصوص ایام پیک سفر می توان با تمهید برنامه هایی مانند تخفیف های ویژه و طرح های فرهنگی - تفریحی متنوع و… در جذب مسافران و گردشگران موثر بود. به عنوان مثال، در مناطق شمالی کشور به طور متوسط در ۱۰۵ روز پیک سفر در کشور، سقف نرخ اعلام می شود و فقط در ۲۶۰ روز باقی مانده، ایام غیرپیک با تخفیف ۱۰ تا ۴۰ درصدی قیمت گذاری صورت می گیرد.

همچنین آژانس های مسافرتی به عنوان اصلی ترین عاملان و بازاریابان صنعت گردشگری در فروش خدمات گردشگری، بویژه هتل داری محسوب می شوند. برگزاری تورهای ارزان با تأمین سه فاکتور مهم سفر، یعنی غذا و نوشیدنی، اقامت و امنیت برای گردشگران در قالب سفرهای گروهی، یکی از بهترین روش های معرفی ظرفیت های گردشگری به گردشگران داخلی و خارجی و جذب به سمت اقامت در هتل ها است.

اقامت در هتل ها مقرون به صرفه نیست

در کشور ما متأسفانه بخش هتل سازی و از آن مهم تر، هتل گردانی با مشکل که نه، با بحران روبه رو است. هتل های درجه ی ۱ در شهرهای بزرگ، اکثرا بیش از ۴۰ سال عمر دارند و در سال های بعد از انقلاب به جز چند مورد انگشت شمار در مشهد یا اصفهان، موارد خاص و درخشانی ساخته نشده اند. اگرچه در سال های اخیر، ساخت چند هتل و مجموعه های بزرگ در شمال کشور، استان فارس و… آغاز شده، اما هنوز تعداد قابل ذکری از آن ها وارد چرخه ی سودآوری نشده است.

از آن گذشته، نرخ بالای یک شب اقامت در ایران اصلا مقرون به صرفه نیست و این مشکل بزرگی است که همیشه مسافران در انتخاب محل اسکان خود با آن روبه رو بوده اند. مسافران و گردشگران داخلی که یکی از استان های کشور را برای تعطیلات برگزیده اند، اگر مجبور به گرفتن هتل باشند مجبورند با نرخ های بسیار بالای هتل ها، خود را سازگار کنند وگرنه باید به اقامتگاه های اجاره یی شخصی پناه ببرند که اصلا هیچ نفعی به حال صنعت گردشگری ملی ندارد.

بی ثباتی قیمت هتل ها

با بررسی افزایش قیمت در برخی هتل ها در دو سال اخیر، دیده می شود که بعضی از هتل ها تا ۷۰ درصد در این مدت، افزایش قیمت داشته اند و این برای مسافران فاجعه است. افزایش قیمت هتل ها به این شکل، منطقی و قابل قبول نیست. هتل های داخل کشور هرچه قیمت های خود را افزایش دهند، مسافران داخلی کمتر به این مراکز می روند و از هتل استفاده می کنند.

نابرابری ارائه ی خدمات هتل های ایرانی با هتل های خارجی

رتبه و درجه ی هتل ها در کشورهای مختلف با نشان ستاره (Star) و الماس (Diamond) نمایش داده می شود. در کشور ما درجه بندی هتل ها با نمایش ستاره و از ۱ تا ۵ ستاره است که بالاترین درجه ی موجود در ایران، هتل هایی با ۵ ستاره هستند. به عنوان مثال، یکی از هتل های صاحب نام در شمال کشور با آن که ۵ ستاره نامیده می شود و در عمل، چیزی برای ارائه ندارد، کرایه ی اتاق در آن با بهترین هتل های ۵ ستاره ی منطقه ی خاورمیانه برابری می کند. در برخی موارد نیز در این هتل، سقف اتاق های طبقه ی آخر چکه می کند و در مینی بار آن ها به جز یک بسته پسته ی شور، یک بسته شکلات تک تک و چند نوشابه، چیز دیگری نیست. صبحانه ی « منو باز» آن نیز بسیار محدود و رستوران آن در مقایسه با رستوران ها بیرون، بسیار گران و بی کیفیت است.

پایین بودن ظرفیت اشغال هتل های کشور منجر به بالا بردن قیمت تمام شده ی اتاق هتل ها می شود. هتل های کشور با ارائه ی نرخ های سنگین برای اقامت در اتاق ها، در کیفیت خدمات دهی بسیار ضعیف تر از هتل های دنیا عمل می کنند.

در پایان این گزارش آمده است: ساختارهای خدماتی باید به گونه ای تعریف شوند که هزینه ی خدمات ارائه شده از سوی آن ها با وضعیت غالب اقتصادی جامعه متناسب باشد. در غیر این صورت، تمام امکانات به سوی قشر مرفه جامعه سرازیر خواهد شد. نمی توان از یک فرد یا یک خانواده انتظار داشت که خرجی بسیار فراتر از دخلش داشته باشد. فقط در صورت برقراری توازن بین هزینه ی کالاها و خدمات در جامعه و میزان درآمد متوسط افراد می توان شاهد جامعه ای متوازن بود. بنابراین باید گفت، ارزان سازی سفر با پایین آوردن هزینه های اقامت در هتل ها، کاهش قیمت تورهای مسافرتی و کاهش نرخ بلیت های مسافرتی و هزینه های حمل و نقل و… بایدهایی است که باید با تعامل هرچه منسجم تر و هماهنگ تر فعالان و متخصصان عرصه ی گردشگری برای چاره سازی و گام برداشتن اصولی و کارشناسانه به منظور رفع نواقص محقق شود.