انسان در جهان آخرت در چه سنی زندگی می کند؟

دنیا، سرای کوچ کردن است، ولی مهم این است که انسان به کجا کوچ می کند؛ آیا به سرزمینی سراسر آسایش و رفاه یا به محلی بی آب و علف ،در حقیقت این اعمال و رفتار آدمی است که جایگاه او را درجهان آخرت تعیین می کند و چگونگی زندگی او را در آنجا رقم می زند.

انسان های خوب و بدی که امروز در دنیا هستند, بهشتیان و دوزخیان فردا در عالم آخرتند, با این تفاوت که بشر تا در این عالم زندگی می کند, محکوم به قوانین و سنن طبیعی این عالم است و چون در عالم آخرت قدم می گذارد, مقهور و مسخّر قوانین و مقررات آن عالم خواهد بود.

اما تغییر شکل و شمایل انسان ها با تغییر سن و سال از موضوعات مربوط به این دنیا است، اما جهان آخرت به ویژه بهشت این گونه قابل تصویر نیست که انسان ها شکل و قیافه های مختلف مثلاً گروهی کودک، عده ای میان سال، برخی پیر و... باشند. حتی اگر معتقد باشیم که جهان آخرت نیز مادی است، اما در هر حال سن و سال با آن تصوری که اکنون از آن داریم برای بهشتیان وجود ندارد. آنچه از روایات برمی آید، این است که مؤمنانی که وارد بهشت می شوند به صورت انسان های جوان و زیبا هستند:"یدخلون الجنة شبابا منورین و قال إن أهل الجنة جرد مرد مکحلون" بهشتیان مانند جوانانی زیبا و نورانی وارد بهشت می شوند.

به عبارت دیگر، آنان دائما در بهترین شکل و حالت هستند که گذر زمان در این شادابی تأثیری نخواهد داشت.

در قرآن کریم آن جا که از همسران پاک بهشتی سخن به میان آمده، می‏ گوید:نزد بهشتیان همسرانی است که فقط چشم به شوهرانشان دوخته‏ اند، همگی جوان و با شوهران خود هم سن و سال اند:"وَ عِنْدَهُمْ قاصِراتُ الطَّرْفِ أَتْرابٌ".

"اتراب" به معنای " سن و سال"، یکی از توصیفات برای زنان بهشتی نسبت به همسرانشان است؛ چرا که توافق سنی جاذبه را میان دو همسر افزون می‏ کند، و یا توصیفی است برای خود آن زنان که همه آنها هم سن و سال و جوانند. به بیان دیگر؛ هیچ یک در معرض اختلاف جوانی، پیری و فرسودگی قرار نخواهند گرفت، نه کودک اند و نه پیر و فرسوده.

اما در جهنم هر نوع عذابی میتواند باشد و مثل پیری.