فرار دولتی‌ها با قربانی کردن خبرنگاران/ رفتارهای مسبوق به سابقه مسئولان
برخورد دور از شأن مسئولان به خبرنگاران از جمله اهانت و حمله اخیر وزیر راه و شهرسازی کشورمان به خبرنگار محجبه یکی از رسانه‌ها برای پاسخ ندادن به سؤال وی مسبوق به سابقه و قابل بررسی و ریشهیابی است.
با پیشرفت بشر در قرن اخیر، قدرت نفوذ در اقتصاد، صنعت، فرهنگ و ارتباطات به شکل وسیع و با سرعت بسیار زیادی در حال رشد است.
قدرت گرفتن غول‌های صنعتی کشورها و همچنین به نمایش گذاشتن پیشرفت‌ها و دریافت بازخورد اقدامات هر کشوری، از سوی رسانه‌ها و شبکه‌های خبری در حال انتشار، رصد و پیگیری است.
حال در شرایطی که تمام عناصر پیشرفت کشورها به نوعی با وجود رسانه‌ها گره خورده و عجین شده است، نقش رسانه‌ها و خبرنگاران در اطلاع رسانی چندین برابر و غیر قابل انکار است.
امروز، مردم دنیا در صبح هنگام روز خود را با مرور روزنامه‌ها، سایت‌های خبری، پیگیری شبکه‌های اجتماعی و رجوع به تلویزیون آغاز می‌کنند و این یعنی مردم هر روز با تکیه بر اخباری که رسانه‌ها و خبرنگاران منتشر می‌کنند، در جریان شرایط جامعه و دنیا قرار می‌گیرند.
آنقدر اهمیت رسانه و وجود تیم‌های خبری و خبرنگاری در دنیا ملموس است که از جنگ‌های خون بار و حملات کشورها به یکدیگر گرفته تا برگزاری مسابقات ورزشی و مخابره کوچکترین اتفاق در دنیا، توسط تیم‌های خبری در حال مخابره است.
حال که مفهوم و اهمیت وجود خبر و رسانه را در هر کشور و دولتی احساس می‌کنیم، چرا همواره شاهد اتفاقات نامیمون برای خبرنگاران و تیم‌های رسانه‌ای هستیم؟
اینکه وزیر راه و شهرسازی کشورمان در محوطه پاستور و نهاد ریاست جمهوری با حرکاتی دور از شأن یک خانم خبرنگار محجبه را مورد خطاب و توهین قرار می‌دهد، ناشی از چیست؟
آیا هر فردی در جامعه که باید در مقام پاسخگویی به مردم باشد، می‌تواند هر توهین و حمله‌ای به خبرنگاران انجام دهد؟
مگر خبرنگاران پل ارتباطی بین مردم جامعه و مسئولان نیستند، و مگر خبرنگاران سوالات و مکنونات قلبی خود را از مسئولان طلب می‌کنند؟
چرا هنوز مسئولان عالی رتبه به این نکته نرسیده‌اند که خبرنگاران سوالات مردم را پیگیری می‌کنند و مسئولان هم بایدد در مقام پاسخگویی به مردم کشورشان باشند.
البته، پس از حمله وزیر راه به یک خبرنگار خانم محجبه در نهاد ریاست جمهوری، بیانیه و یا اطلاعیه‌ای از سوی دفتر وزیر در خصوص این اتفاق منتشر شد که به طور روشن هیچ عذرخواهی و ابراز همدردی و یا اینکه اشتباهی از وزیر رخ داده است در آن دیده نشد.
البته گویی این چنین رفتارها در کشورمان در حال نهادینه شدن است و سوابق آن حتی در کشورهای دیگر هم قابل مشاهده شده است. باید بررسی کرد که در فضایی که در برخی کشورها جنگ حاکم شده است، چرا حمله، توهین و کشتن خبرنگاران در مناطق مختلف دنیا در حال انجام است؟
-چندی پیش بود که یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در راهروهای مجلس هم به یکی از خبرنگاران حمله و توهین داشت، که این موضوع هم مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت.
-ضمن اینکه در حوزه فرهنگی هم شاهد بیان جملاتی از سوی انگشت شمار هنرمندانی بودیم که به خبرنگاران توهین و حملات لفظی داشتند.
-در حوزه ورزش هم چند سال پیش یکی از مسئولان عالی ورزش کشور ضربه مشتی را به شکم یکی از خبرنگاران سیما وارد کرد.
-البته در بین دولتی‌ها گویی این چنین رفتار مسبوق به سابقه است و چندی پیش هم وزیر بهداشت به یکی از فرمانداران حمله کرد.
اگر نگاهی گذرا به چنین رفتارهایی داشته باشیم در خواهیم یافت که به علت ناتوانی در پاسخگویی و وجود کاستی‌ها است که مسئولان با فرار رو به جلو حملاتی را به سمت رسانه‌ها نسبت می‌دهند و در نهایت از پاسخگویی شانه خالی می‌کنند.
این رفتار غیرمنصفانه مستقیما به سمت مردم است، زیرا جامعه رسانه‌ها و خبرنگاران را نماینده خود برای پیگیری مشکلات و کاستی‌ها می‌دانند و هر آنچه که رسانه‌ها پیگیر آن هستند مطمئنا درخواست‌های مردمی است.
در پایان لازم است که مسئولان با صحه صدر بیشتر و در فضایی امن و با آرامش در مقام پاسخگویی باشند، زیرا این ردا که بر تن دارند به واسطه حمایت مردم است و باید نسبت به مردم وفادار باشند.
ارسال نظر