یکی از گزاره‌هایی که دین از ما خواسته و من هم در حوزه فعالیت در فضای مجازی به شدت بهش معتقدم، "فریاد زدن شجاعانه اعتقادات" هست که نمونه ش را در فراخوان شکرانه نویسی برای سلامتی رهبری عزیز و هم صدایی بسیاری از کاربران از اقشار و طیفهای مختلف شاهد بودیم.

حالا تصور کنید در زمین تشنه‌ی معنویتِ سینما و تلویزیون کشور، هر از گاهی عزیزانی را ببینیم که ستاره‌ی حقیقی و ناب جمع باشند و نورافشانی کنند و با افتخار و شجاعانه از اعتقادی حرف بزنند که گفتنش برایشان کم و بیش هزینه دارد و چوب هم بخورند!

دیشب، در برنامه خندوانه شاهد حضور آقای مجید صالحی هنرمند و بازیگر عزیزی بودیم که در بخشی از برنامه زیبا و تامل برانگیز از نماز و صلوات به عنوان دو رکن آرامش بخش در زندگیش یاد کرد و بعد هم خاطره‌ای از معجزه صلوات در زندگی شخصیش گفت.

اینها را نوشتم تا از این عزیز صمیمانه تشکر کنم.

در صفحه ش هم نوشتم که مخصوص در حرمهای فاطمی و مهدوی قم دعاگوی خودش خواهم بود و روضه خوان عزیزان درگذشته اش.

به چنین ستاره‌هایی در عرصه سینما و تلویزیون کشور افتخار می‌کنم. به ستاره‌هایی مثل آقای سید جواد رضویان همیشه خندان که برعکس خیلی از به اصطلاح بازیگران و هنرمندان، در صفحه اینستاگرامش اعتقاداتش را فریاد می زند.

یا عموپورنگ مهربان و پستهای خوبی که از رنگ و بوی معنویت در زندگیش می نویسه و واقعا برام قابل احترام هست و هنرمندان و بازیگران و ورزشکاران دیگری که خاطرم نیستند.

از آقای رامبد جوان عزیز هم بابت برنامه خندوانه و لبخندهایی که به مخاطبان هدیه می کند و فرصتی که برای مطرح شدن حرفهای خوب ایجاد می شود صمیمانه تشکر می کنم.

و تشکر آخر هم از آقای مهران غفوریان عزیز به خاطر حرفهای خوبی که "قبلا" زده‌اند و حرفهای قشنگشون در برنامه دیشب

حرف آخر و چند سوال. ما چقدر شجاعت فریاد زدن اعتقاداتمان در این صفحات را داریم؟

به چه می اندیشیم که از فریاد زدن خجالت می کشیم؟

چرا ما بلد نیستیم مثل "بعضیها" هوای هنرمندان خوب و دلخواهمان را داشته باشیم؟

گله ی اصلیم از رسانه‌هاست که بماند برای خلوتهای خودمانی