برادران افغانی ما شهید داده اند
به گزارش پايگاه خبري تحليلي «پارس»، مرتضي رفيعي بصيري در صفحه اجتماعي خود نوشت:
چرا رسانه ها به شهدای افغانی در دفاع مقدس و فتنه داعش در سوریه نپرداخته اند؟؟
ﺷﻬﯿﺪﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺤﻮﯾﻞ نگرفت...ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻌﺒﺮ ﻣﯿﻦ، ﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺣﻠﻘﻮﯼ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ.ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺳﯿﻢ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺳﯿﻢﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻌﺒﺮ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽﺷﺪ.ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﭘﺸﺖ ﺳﯿﻢ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭﻫﺎﯼ ﺣﻠﻘﻮﯼ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ؛ ﺍﺯ ﻣﮑﺎﻟﻤﺎﺕ ﺑﯽﺳﯿﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﺎﻭﻩ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻢﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﯿﺪ.ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﯿﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺧﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﯿﻢ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻨﻮّﺭ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ، ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻋﻤﻠﯿّﺎﺕ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ، ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ،ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﺤﻤّﻞ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﮐﻦ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﮔﻠﻮﻟﻪﺍﯼ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺖ.»
ﺍﻫﻞ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﭘﯿﮑﺮﻫﺎﯼ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﻋﻤﻠﯿّﺎﺕ ﻭﺍﻟﻔﺠﺮ 9 ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ﺑﺠﺴﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪ؛ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﻮﺳّﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﻭ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﻣّﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﯾﮏ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﭘﯿﮑﺮ ﺍﻭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺷﻬﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻣﺪﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ: «ﺟﺒﻬﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻭﺍﺟﺐ ﮐﻔﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻘﻠّﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﺍﺳﻼﻡ ﻣﺮﺯ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ، ﺍﻣﺎﻡ ﻭﻟّﯽ ﻣﺎﺳﺖ.»
ﺷﻬﯿﺪ ﺭﺟﺒﻌﻠﯽ ﻏﻼﻣﯽ، ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﮔﻤﻨﺎﻣﯽ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻭﺻﯿﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﮐﻤﮏ کنند.
واقعا نظرم نسبت به افغانها عوض شددمشان گرم
شیعیان افغانستان ادم های خوبی هستند