مردی که قدم‌هایش، ورزشگاه آزادی را می‌لرزاند

در ورزشگاه آزادی درست در اوج دقایق حساس بازی تیم‌های پرسپولیس و الوصل یک شعار دلپذیر و دل‌انگیز شنیده شد‌؛ شعارهایی که از اهمیت دادن هواداران به علی پروین خبر می‌داد. آنها پروین را به شدت تشویق کردند و در واقع ما را به روزهایی ارجاع دادند که قدم‌های این مرد، ورزشگاه آزادی را به لرزه می‌انداخت.

پروین، یگانه چهره فوتبالی دهه‌های 60 و 70 بود که حضورش در فوتبال مترادف بود با آشتی تماشاگران با این ورزش‌؛ پروین برای بودن در فوتبال فقط یک بار اصرار کرد‌؛ آن هم زمانی بود که به تیم استیل‌آذین رفت‌؛ خوشبختانه او خیلی زود متوجه شد کار پروین در دنیای مربیگری تمام شده و قرار نیست حیثیت و اعتبارش خرج نیمکت و کار فنی شود...

پروین به موقع کنار کشید و همواره کنار پرسپولیس باقی ماند‌؛ او مزاحمتی برای تیم ایجاد نکرد. از همان مزاحمت‌های همیشگی که بعضی‌ها وقتی در تیم‌های بزرگ نیستند‌؛ وای که چه‌ها می‌کنند اما پروین چهره‌ای بود که در اردوهای تیم یا مناسبت‌های مختلف حضور پیدا می‌کرد...

جایگاهی که همواره برای علی پروین در فوتبال ایران تعریف می‌شد، حضور او در «وی‌آی‌پی» بود.؛ از پروین باید به شکل شایسته‌ای تجلیل می‌شد و تماشاگران در روزی که او برای حمایت از تیم وارد ورزشگاه شد سنگ تمام گذاشتند.

از هوش سرشار پروین همین بس است که او پس از شکست پرسپولیس مقابل استقلال ترجیح داد از خانه، بازی تیم را در لیگ آسیا نبیند. پروین شال و کلاه کرد و به احترام تیمی که بسیار مدیون آن است، به ورزشگاه آزادی آمد...

این همان اتفاق خوبی است که برای علی پروین رخ داده است‌؛ حالا همه او را دوست دارند. به احترام پروین از جا بلند می‌شوند و صادقانه او را تشویق می‌کنند. برای علی پروین این حرمت‌ها ارزش دارد‌؛ او بی‌گمان محبوب‌ترین چهره تاریخ باشگاه پرسپولیس است...