به گزارش پارس ، این داستان نویس در گفت‎ وگو با ایسنا درباره دلایل استقبال مخاطبان ادبیات کشور از آثار ترجمه، گفت: من به گمانم در چند سال اخیر، حاشیه ادبیات به متن آن چربیده است و مخاطبان دیگر از این ادبیات خسته اند.

او افزود: باید به اتفاق هایی که در زمینه ممیزی کتاب می‎ افتد و کتاب‎ هایی که مجوز نمی‎ گیرند، توجه کرد. همچنین باید به اتفاق‎ هایی که در جایزه های ادبی افتاده‎ است، نگاه کرد که با تنش، توهین و لجبازی همراه بوده و گمان می‎ کنم سبب شده است مخاطبان ما کم کم زده شوند.

غفارزادگان همچنین تأکید کرد: این شرایط سبب شده ادبیات ما روزبه روز بی اعتبار تر شود و به سوی یک ادبیات ضعیف و رو به ابتذال برود. مخاطبان جدی هم کم تر به سراغ این دست از کتاب‏ ها می‎ آیند.

او در ادامه در توضیح دیگر دلایل گرایش نویسندگان به ادبیات ترجمه عنوان کرد: نویسندگان ایرانی همیشه دو طیف بوده اند؛ یکی طیفی که نگاه به درون داشته اند؛ مانند صادق هدایت و بهرام صادقی که گاهی هم آثار آن ها پرفروش شده است و دیگر نویسندگانی که نگاه به بیرون دارند و با توجه به شرایط جامعه آثار تاریخ مصرف دار می نویسند که آثاری متوسط هستند و ادبیات ما در این سال ها از این دست بوده‎ است.

او خاطرنشان کرد: بخشی از کسانی که ادبیات جدی می‎ نوشتند، رفته‎ اند و بسیاری هم خانه نشین اند. این ها از این جریان ادبیات بی تأثیر نیست. ما اکنون با خلأهایی مواجه هستیم و همین خلأ سبب می شود توجه مخاطب به ادبیات ترجمه باشد.

این نویسنده با متوسط خواندن ادبیاتی که در کشور ترجمه می‎ شود، تصریح کرد: از نظر من اکنون در کشور کتاب‏ های خوبی هم ترجمه نمی‎ شوند. ما در گذشته مترجمان خوبی داشتیم که آثار بسیاری خوبی را برای ترجمه انتخاب می‎ کردند؛ اما ناشران ما اکنون به بازار توجه دارند. مدت‎ هاست مترجمی که جریان ساز باشد، ندیده‎ ایم؛ کسانی چون رضا سیدحسینی، محمد قاضی و دیگران.