بازیگرانی را سراغ داریم که بازی‌های‌شان بسیار به بازی بازیگران مقابل‌شان وابسته است. حتی گاهی می‌شنویم که یک بازیگر در سکانسی که بناست نماهای درشتش گرفته شود، از بازیگر روبرویش می‌خواهد که در صحنه حضور داشته باشد و عکس‌العمل نشان دهد تا او بتواند بازی‌اش را به طرزی پذیرفتنی ارائه کند. در این میان بازیگران دیگری را سراغ داریم که چنین نیستند. نه این که حضور بازیگر مقابل برای‌شان بی‌تفاوت باشد. آنها ترجیح می‌دهند که بازی و موقعیت نمایشی را خودشان «دربیاورند» و تلاش دارند که به تنهایی حس بازی را پیدا کرده و آن را اجرا کنند. به نظر می‌رسد حمید فرخ‌نژاد در پارهای از فیلم‌هایی که در آنها ظاهر شده، از چنین رویکردی پیروی کرده است.
