به گزارش پارس به نقل از فارس، ظرف ۲۵ روز همه چیز زیر و رو شد. آمریکا از اوج هیاهو برای حمله به سوریه، به حضیض سکوت و سکون در قبال این مسئله رسید. روزهای اول شهریورماه بود که چاک هیگل در قامت وزیر دفاع آمریکا در برابر خبرنگاران قرار گرفت و با پافشاری بر ادعای استفاده نظام سوریه از تسلیحات شیمیایی، اظهار داشت، « به محض صدور دستور باراک اوباما، نیروی نظامی آمریکا آمادگی حمله به سوریه را دارد» .

این خبر جهان را شوکه کرد. در همین اثنا بود که روزنامه « لس آنجلس تایمز» به نقل سخنان مقامات وزارت دفاع آمریکا پرداخت و آتش قضیه را داغ تر کرد چراکه آنها مدعی شده بودند، آمریکا حملات به مراتب شدیدتری را علیه نظام سوریه پیش بینی کرده است. مقامات دفاعی آمریکا به لس آنجلس تایمز گفته بودند، نیروی نظامی آمریکا در مرحله نخست، حملات موشکی و هوایی « گسترده » ای را علیه اهداف نظامی سوریه صورت خواهد داد و در مرحله بعد اهدافی را که آسیب ندیده یا نابود نشده اند را از نو هدف حمله قرار خواهد داد.

دو مقام ارشد دولت آمریکا نیز اعلام کردند، کاخ سفید خواستار فهرست طولانی تری از اهداف نظامی در داخل سوریه شده است. همین منابع افزودند، این فهرست، طولانی تر از پنجاه هدف اولیه در نظر گرفته شده است. به این ترتیب مشخص بود، دولت آمریکا قصد دارد نیروهای پراکنده بشار اسد در داخل سوریه را آماج حملات خود قرار دهد.

علاوه بر این، طراحان نظامی وزارت دفاع آمریکا خواستار شرکت بمب افکن های نیروی هوایی این کشور و همچنین پنج ناوشکن آمریکا در آب های مدیترانه برای پرتاب موشک های کروز و نیز موشک های هوا به زمین در داخل خاک سوریه شدند. حتی خبر رسید، احتمالا ناو هواپیمابر « نیمیتز» نیز در پرتاب موشک های کروز به روی اهداف نظامی بشار اسد شرکت خواهد کرد.

همه این گزینه ها پیام آور جنگی « گسترده و همه جانبه» بود که در صورت وقوع، دامنه آن می توانست به سایر همسایگان سوریه نیز کشیده شود. اما ناگهان ترمز این قطار کشیده شد. زمانی که ۵۶ درصد افکار عمومی آمریکا با مداخله نظامی کشورشان در سوریه مخالفت کردند و همزمان یار دیرینه واشنگتن، یعنی لندن، به خاطر رای منفی پارلمان انگلیس از همکاری با آمریکا پا پس کشید، باراک اوباما نیز تعجیل در حمله به سوریه را جایز ندانست و ترجیح داد، پای کنگره را به این ماجرا باز کند تا به ایده حمله به سوریه « مشروعیت» ببخشد.

هر چند گزارش های اولیه از این حکایت دارد که ۱۴۸ نماینده کنگره مخالف طرح حمله به سوریه هستند و تنها ۲۵ نفر با حمله موافقند، اما تصمیم نهایی در این باره هنوز اتخاذ نشده. با این حال، سناتورهای ایالات متحده درباره پیش نویس طرحی توافق کرده اند که حمله نظامی به سوریه را تایید می کند، اما حضور سربازان آمریکایی در خاک این کشور را مجاز نمی شمارد.

این تصمیم پس از حضور مقامات ارشد دولت باراک اوباما در جلسه کمیته روابط خارجی سنای آمریکا برای دفاع از طرح حمله به سوریه اعلام شد. جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده در جایی از جلسه فوق گفت، نمی خواهد امکان حضور سربازان آمریکایی در خاک سوریه در شرایط اضطراری را از بین گزینه ها حذف کند ولی فورا حرف خود را اصلاح کرد. او گفت: « صرفا داشتم بلند بلند فکر می کردم و با توجه به جنگ داخلی در سوریه، قرار نیست پای سربازان آمریکایی به سوریه برسد» . به این ترتیب در نهایت سناتورهای ایالات متحده از « حمله محدود» به سوریه حمایت کردند هر چند اعضا کنگره هنوز برای تصمیم گیری در این باره تشکیل جلسه نداده اند. البته ظاهرا هم قرار نیست به این زودی ها نیز جلسه ای در این زمینه تشکیل شود چراکه باراک اوباما چند روز پیش در سخنانی زنده خطاب به مردم کشورش گفت، از رهبران کنگره خواسته است رای گیری درباره حمله به سوریه را عقب اندازند تا آمریکا و سازمان ملل متحد به راه حل دیپلماتیک روسیه در این باره بپردازند.

در واقع، در شرایطی که بحث مداخله نظامی در سوریه به نقطه حساسی رسیده بود، روسیه به عنوان مهمترین حامی سوریه در میان اعضا شورای امنیت، طرحی ۶ مرحله ای را پیشنهاد داد که طبق آن سلاح های شیمیایی سوریه تحت نظارت بین المللی قرار بگیرند و در نهایت امحا شوند.

این طرح به شدت مورد استقبال باراک اوباما قرار گرفت چراکه پذیرش آن، می توانست او را از مخمصه پروژه عجولانه حمله نظامی به سوریه نجات دهد. به همین علت بود که رئیس جمهور آمریکا در واکنش به طرح روسیه برای نظارت بین المللی بر تسلیحات شیمیایی سوریه گفت، این طرح را جدی تلقی می کند و اجرای آن می تواند اقدام نظامی علیه سوریه را متوقف کند.

باراک اوباما طرح مسکو را « بالقوه مثبت» ارزیابی کرد و اظهار داشت، اگر سوریه تسلیحات شیمیایی خود را تحویل دهد، « قطعا» می توان از اقدام نظامی صرفنظر کرد. او حتی در گفت وگویی تصریح کرده، راه حل سیاسی به استفاده از قوای نظامی ارجحیت دارد!

اینکه راه حل سیاسی به استفاده از زور ارجحیت دارد، جمله ای بسیار کلیدی است چراکه این موضوع به روشنی نشان می دهد، دولتمردان آمریکا از جنگ « گسترده» علیه سوریه، به جنگی « مشروع» و سپس « محدود» روی آوردند و در نهایت، آرام و بی هیاهو به سمت « منتفی کردن» آن پیش می روند.