نشست‌های نمادین حضرات آیات بعید است راه به جایی ببرد/ انقلاب به محاق می رود؟

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- محمد پورغلامی- از اشتباهات دولت قبل که بگذریم، همچنان معتقدم دو انتخابات، سرنوشت کشور را با چالش‌های عمده‌ای مواجه کرد. انتخابات سال 88 و فتنه و آّشوب های پس از آن که موجب ایجاد دوقطبی پررنگی میان "انقلابیون و ضدانقلابیون" شد. و انتخابات 92 که موجب پدیدآمدن دوقطبی میان "انقلابیون و انقلابیون" شد. تأثیرات و پیامدهای اجتماعی- سیاسی هر دوی این انتخابات تا به امروز کشیده شده است.

اگر در سال 88، عده‌ای آشوبگر به بهانه‌ی دروغین تقلب در انتخابات، کشور را به آشوب نمی‌کشاندند و از پس آن، دشمن "امیدوار" نمی‌شد و "تحریم‌های ظالمانه" را اعمال نمی‌کرد، حالا شاید در وضعیت به مراتب بهتری قرار می‌گرفتیم.

و اگر در سال 92، جماعت اصولگرا، به جای "احساس تکلیف" کردن‌های بیخود، کنار می‌کشیدند و به‌جای آرمانی و رویایی فکر کردن، کمی هم "واقع‌نگر" بودند و صحنه‌ی سیاست را همانگونه که بود می‌دیدند و به تبع آن، به جای تفرق و چندصدایی، با یک "کاندیدا" وارد میدان انتخابات می‌شدند، شاید حالا دولت دیگری روی کار بود و وضعیت دیگری!

شوربختانه آنکه این وضعیت همچنان ادامه دارد و حتی دوقطبی (شاید هم سه قطبی!) میان انقلابیون به تبع مذاکرات هسته‌ای شدیدتر هم شده است! نشست‌های نمادین حضرات آیات هم بعید است راه به جایی ببرد، آن هم در حالی که معمولا این "اتحاد"ها با نزدیک شدن به ایام انتخابات رنگ می‌بازند. مخصوصا اینکه در کشوری به سر می‌بریم که کشور فروپاشی "گروه‌های مرجع" است و هر حالا دیگر هر ایرانی برای خودش یک "تحلیلگر سیاسی" محسوب می‌شود!

از نظر من، چاره‌ی حل بسیاری از مشکلات کنونی جامعه، در گرو حل پیامدهای این دو انتخابات و مخصوصا دومی است. که دوقطبی اول (انقلابیون- ضدانقلابیون) طبیعی است و حتی ضروری، اما دوقطبی دوم (انقلابیون- انقلابیون) غیرطبیعی است و حتی خطرناک! تشدید اختلاف میان جامعه‌ی انقلابیون، در کنار پدید آمدن شکاف اجتماعی در میان اینها، پیامدهای اجتماعی- سیاسی به مراتب بدتری هم به دنبال خواهد داشت.

چاره‌ی کار چیست؟ نمی‌دانم!

چه باید کرد؟ نمی‌دانم!

اما کاش "عقلای قوم" بنشینند و برای برون‌رفت از این وضعیت، فکری کنند. وگرنه بعید نیست با اشتباهات پی در پی انقلابیون، انقلاب اسلامی به محاق برود!