در لایحه بودجه ی سال ۹۴ که چندی پیش از سوی دولت تقدیم مجلس شد، پیشنهادی ارائه شده که به موجب آن مشمولانی که بیش از ۱۰ سال غیبت دارند، با پرداخت جریمه ی نقدی مورد عفو قرار بگیرند. این پیشنهاد دولت و جزییات آن، از جمله چرایی ارائه، میزان جریمه، محل هزینه ی این درآمد و ... مورد گفت و گوی «الف» با دکتر عباسعلی منصوری آرانی، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی قرار گرفت و البته بحث در بررسی همین پیشنهاد متوقف نشد و سخن از اصل قانون سربازی هم به میان آمد. این روزها هم که نمی شود سخن از سربازی گفت و کلام به تخلف برخی فوتبالیست ها در این زمینه نرسد... او به دلیل سال ها حضور در ارتش جمهوری اسلام و سروکار داشتن با سربازان، اشراف خوبی بر وضعیت سربازان در ایران دارد. این گفت و گو را بخوانید:

 


ایراد جدی در بحث جریمه نقدی برای سربازان غایب در لایحه دولت، زیر سوال رفتن عدالت است. توضیح شما به عنوان موافق در این باره چیست؟

ماده واحده بودجه امسال، در تبصره ۱۶، بند ط، به دولت اجازه می دهد که کلیه مشمولان وظیفه عمومی را که بیش از ۱۰سال غیبت دارند، با پرداخت جریمه مدت زمان غیبت، معاف کند. من فکر می کنم این در مجلس به ۸سال تقلیل پیدا کند تا جامعه آماری بیشتری را دربربگیرد.

اما بحث این است که این بند چه کارهایی را می تواند انجام بدهد. یکی از موضوعاتی که ما باید به آن اشاره کنیم جامعه آماری است. قریب به ۲ملیون نفر با غیبت بیش از ۱۰سال داریم. این جمع از بسیاری از فعالیت های اجتماعی محروم هستند. در دنیا هم مادامی که فردی قرار است به خدمت برود و نمی رود، محرومیت های اجتماعی به وی تحمیل می شود. البته دنیا الان از سربازی اجباری فاصله گرفته است، سراغ سربازی داوطلبی رفته یا همان سرباز حرفه ای که این از نظر من مطلوب تر است. منتها چون الان قوانین ما معتقد به سربازی اجباری است، لاجرم ما باید به قوانین احترام بگذاریم.

این ۲ میلیون نفر کسانی هستند که محرومیت هایی مثل نداشتن گواهی نامه، عدم توانایی برای گرفتن وام و استخدام شدن دارند؛ مالکیت و نقل و انتقال محضری نمی توانند انجام بدهند و در آینده هم در هیچ کدام از نهادهایی مثل شورا یا مجلس نمی توانند کاندیدا شوند. الان بسیاری از این ۲میلیون نفر ازدواج کرده اند و بسیاری از اینها به خاطر سربازی نرفتن زندگیشان در آستانه فروپاشی است و یا مثلا از این تعداد یک و نیم میلیون نفرشان حتما بدون گواهینامه پشت فرمان می نشینند که خطر بزرگی است.

وقتی کسی ۱۰سال سربازی نرفت، از لحاظ فیزیولوژیکی به گونه ای است که دیگر به درد خدمت نمی خورد. یعنی اینکه ما به یک فرد ۳۵-۳۰ ساله بگوییم یک شب نخواب و نگهبانی بده یا فعالیت های جسمی سخت انجام بده، این مسئولیت ها متناسب با فیزیک بدنی اش نیست و دیگر کارایی چندانی برای نظام نیروهای مسلح ندارد. به علاوه اینکه میخواهیم یک فرد ۳۵ را کنار یک جوان ۱۸ ساله قرار بدهیم و مثلا در یک گروهان چندین ماه را کنار هم باشند، اساسا دو نسلی هستند که از لحاظ فکری به هم نمی خورند و این هم مشکلات خاص خودش را به بار می آورد. بیش از یک میلیون نفر آنها ازدواج کرده اند و در صورت آمدن به پادگان ها چه کسی خانواده آنها را حمایت خواهد کرد؟!

در واقع این لایحه دارد تکلیف این ۲ میلیون نفر را مشخص می کند. به علاوه اینکه در حدود چهارصد هزار نفر از ایرانی هایی که خارج از کشور متولد شده اند و شناسنامه ایرانی دارند و یا اینکه با وثیقه برای تحصیلات از ایران خارج شده اند و الان می خواهند برگردند؛ درحالی که به عنوان مثال فرد دکترا دارد، می بیند در صورت برگشت، باید ۲ سال سربازی برود؛ اینها هم باید تعیین تکلیف شود.
حالا اینکه این بحث مطرح می شود که این لایحه برای ثروتمندان خوب است مگر آنها چند نفر هستند؟ اگر حتی ۲۰ هزار نفر از این جمعیت هم باشند می شود یک درصد. حتی اگر فرض کنیم ۲۰۰ هزار آقازاده و پولدار وجود داشته باشد. یک میلیون و هشتصد هزار نفر از قشر ضعیف و متوسط جامعه درگیر این موضوع هستند. بنابراین نمی شود به خاطر یک درصد یا ۱۰درصد روی ۹۰درصد بقیه خط کشید. اینجا قانون گذار باید بنشیند و آیین نامه را به گونه ای پیش ببرد که یک قانون مشمول ایجاد شود.

خود من پیشنهاد کردم که این پول را قسطی کنیم. یعنی ممکن است کسی ۱۰ یا ۲۰ میلیون را نتواند به صورت یکجا به دولت بدهد، اما چون بودجه ۱۲ ماهه بسته شده، ما می توانیم این پول را در ۱۲ ماه قسط بندی کنیم. ما باید تلاش کنیم این ۲ میلیون نفر را به جامعه برگردانیم.
قانون وقتی می گوید وقتی از چراغ قرمز عبور کنید۱۰۰هزارتومن جریمه می شوید، دیگر برایش فرقی نمی کند که بنز از چراغ قرمز رد شود یا پیکان و نیسان. نمی توانیم بگوییم متناسب با میزان پولداری کسی که از چراغ قرمز عبور کرده از وی جریمه بگیریم. قانونگذار موظف است که قانون را یکسان وضع کند.

مبلغ جریمه چقدر تعیین شده؟

مبلغ این جریمه قرار است در آیین نامه ای که بعداً دولت با نیروهای مسلح تهیه می کند، تعیین شود. اما روی مبالغی بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون صحبت شده است. پیشنهادی که من داشته ام این بوده است که دیپلم و زیردیپلم را ۱۲ میلیون، لیسانس را ۱۸ میلیون، کارشناس ارشد ۲۴ میلیون و دکترا ۳۲ میلیون تعیین شود. چون اقشار ضعیف بیشتر دیپلم و زیردیپلم هستند، پرداخت این مبلغ برایشان راحتتر باشد.

ولی شاید کسی که دکترا دارد عذر موجه تری برای نرفتن به سربازی هم داشته باشد...

کسی که دکترا دارد، از لحاظ اجتماعی در جایگاهی ست که احتمال درآمد بالا برای او متصور است. این پیشنهادی است که من به کمیسیون تلفیق داده ام و در صحن هم مطرح خواهم کرد.

فکر می کنید چند درصد از این قانون استفاده کنند؟ یعنی ممکن است عده ای هم باشند که بگویند که برای ما مهم نیست.
اینکه گرفتاری این ۲ میلیون نفر حل شود، یک بحث اجتماعی ست نه فردی. اگر کسی بگوید من به نوعی مشکل خودم را حل خواهم کرد، باید ترغیب و متوجه این موضوع بشود که بحث ما یک بحث اجتماعی ست.

سوال اصلی این است که در پایان سال ۹۴، تخمین می زنید که مشکل چند درصد از این افراد حل شده باشد و ضمانت اجرایی آن چیست؟

نوع نگرش نمایندگان به این بحث مهم است. یک وقت نمایندگان می خواهند فردی با موضوع برخورد کنند یک وقت اجتماعی. اگر دید اجتماعی باشد حتما باید به گونه ای راه حل فراهم کنیم تا گرفتاری اجتماعی مان رفع شود. ولی در نوع برخورد فردی سخت گیری به وجود می آید و گفته می شود که فرد باید نباید از خدمت فرار می کرد و... . درست است که اگر یک فرد از قانون عدول کرد باید به اشد مجازات برسد ولی وقتی موضوعی اینگونه به یک معضل اجتماعی تبدیل می شود، شرایط متفاوت می شود. من الان بیشتر از دید اجتماعی به قضیه نگاه می کنم. ما وظیفه داریم که این معظل اجتماعی را حل کنیم. صداوسیما، مطبوعات، مجلس و دولت باید دست به دست هم بدهند تا مشکل حل شود. یعنی باید طوری قانون را وضع کنیم که همه ۲ میلیون نفر میل پیدا کنند و ترغیب شوند که مشکل سربازیشان حل شود. البته که صدردرصد این اتفاق نمی افتد ولی باید به سمت صد درصد شدن میل پیدا کند.

با درنظر گرفتن اینکه از زمان اجباری شدن سربازی تاکنون ۲ میلیون نفر داریم که از خدمت فرار کرده اند، لازم نیست در قانون سربازی اجباری آنطور که مسئولین امر صلاح می دانند تجدیدنظر شود؟

حدود سه سال پیش من مقاله ای را در سایت خودم با عنوان «سرباز حرفه ای» نوشتم. قبل از آن هم زمانی که مسئولیت آموزش ارتش را به عهده داشتم، قریب به ۱۰ الی ۱۲ سال پیش، روی این موضوع تحقیق کردم. همان زمان هم من معتقد بودم که باید از سربازی اجباری عبور کنیم. دنیا دارد ازاین فضا فاصله می گیرد. ارتش های پیشرفته دنیا تماماً سرباز اجباری را از دستور کارشان خارج کرده اند و روی آورده اند به سربازی حرفه ای. یکی از عواملش تکنولوژی است یکی از عواملش انتخابی است که ارتش ها می کنند.
وقتی شما ارتش را حرفه ای کنید، اعلام می کنید که مثلا امسال ۱۰۰ هزارنفر برای سربازی پذیرش می کنید. شما ازبین ۵۰۰- ۴۰۰ هزارنفری که مراجعه می کنند. ۱۰۰هزار نفر را انتخاب می کنید با آنها ۵ سال قرارداد می بندید که ماهیانه حقوق بگیرند. با دریافت حقوق، تصوری که الان وجود دارد و می گوید سربازی یک نیروی کار مجانی است، ازبین می رود. وقتی نیروی کار مجانی باشد و فرد مجبور است بیاید سعی نمی کنیم تعداد را کم کنیم. اما وقتی تعداد کم است، افراد به معنای واقعی آموزش دیده و مردجنگی می شوند که به اندازه چندین سرباز اجباری انگیزه، تسلط و توان دارند.

به سرباز اجباری چون حقوقی داده نمی شود، خیلی هم نمی شود ازوی توقع خلاقیت و انرژی و... داشت. ما در سرباز اجباری انگیزه ای برای ترقی نمی بینیم. به علاوه اینکه از دوران دبیرستان استرس بر این جوان حاکم می شود و خانواده ها درگیر یک فشار روانی می شوند. خیلی از مشکلاتی که الان جامعه دارد، ناشی از اجباری بودن سربازی است. فرد دیپلمش را گرفته از ترس سربازی رفته لیسانس را هم گرفته و جامعه مان را پر کرده ایم از لیسانس ها و فوق لیسانس هایی که اصلا نیاز نبوده است. ضمن اینکه فناوری و تکنولوژی و تجهیزات ایجاب می کند که ما افرادی را با آموزش های بالاتر در دستور کار خود بگذاریم. شما وقتی خدمتتان ۱۸ ماه یا ۲سال است، نهایتا ۲ ماه یا ۳ ماه را آموزش می دهید تا بتوانید ۲۰ ماه از فرد با کسر دوماه مرخصی اش، کار و بهره بگیرید. شما در سه ماه نمی توانید کار با تکنولوژی های پیشرفته ای را که الان آمده آموزش بدهید. ولی اگر سربازی ۵ سال شد می توانید ۶ ماه برایش آموزش بگذارید و فرد را کاملا مسلط و متبحر کنید تا ۴ سال و نیم به سیستم ثمره بدهد. ما لاجرم باید از سربازی اجباری فاصله بگیریم.

البته من معتقدم بلااستثنا تمام جوانان ما، باید آموزش رزم مقدماتی را ببینند. حتی برای خانم ها واجب است چون اگر خدای ناکرده کشور ما دچار بحران بشود، همه باید مقابله کنند. دکترین ما دکترین دفاعی است و در دکترین دفاعی همه باید آموزش دیده باشند. پس ۲ ماه را مشمول همه کنیم که درمدارس، پایگاه های بسیج یا ارتش، سپاه و نیروی انتظامی صورت بگیرد و افراد برای دوران بحران سازماندهی و ساماندهی بشوند، اما از اینجا به بعد داوطلبانه اتفاق بیفتند. آنوقت می شود از او کار خواست و برای کارنکردن جریمه اش کرد.

پس با این حساب دولت باید بودجه نیروهای مسلح را افزایش دهد چون به نظر می رسد اصلی ترین مشکل بر سر اجرای سربازی حرفه ای بحث بودجه باشد.

اولا ما نیرویی را بیش از ۵ سال نیاز نخواهیم داشت. یعنی فرد از ۱۸ تا ۲۳ سالگی در سیستم می ماند، آموزش های نظامی و فنی حرفه ای می بیند و بعد گروه دیگری جایگزین وی شود. دیگر اینطور هم نیست که کسی جوانی اش را صرف خدمت سربازی کند.
با همین پیشنهاد، اگر برای هرکدام از این ۲ میلیون نفری که غیبت کرده اند، متوسط جریمه ۲۰ میلیون تومان را درنظر بگیریم، به رقمی در حدود ۴۰ هزار میلیارد تومان می رسیم. حالا فرض می گیریم که نصف افراد هم جریمه شان را ندهند، می شود ۲۰ هزار میلیارد تومان. اگر صندوقی به نام صندوق سربازی ایجاد شود، و تا زمانی که دولت به توانمندی در زمینه پرداخت حقوق سربازان حرفه ای نرسیده، مشمولان دو گزینه را انتخاب کنند، داوطلب سربازی بشوند یا بپذیرند که به صورت اقساطی هزینه سربازی نرفتنشان را پرداخت کنند، اینگونه صندوق مذکور همیشه پرخواهد بود.

اگر فرض را بر نیاز به ۵۰۰ هزار سرباز بگیریم حقوق ماهیانه برای این افراد می شود ماهی ۵۰۰میلیارد تومان و در سال ۵هزار میلیار تومان. ضمن اینکه این مبلغ که به عنوان حقوق هم در نظر گرفته می شود، از خرجی که هم اکنون به پادگان ها تحمیل می شود بسیار کمتر است.

شما اگر بخواهید مشکلات اجتماعی را مرتفع کنید ناگزیر باید هزینه هایی را هم پرداخت کنید. ۵ هزار میلیارد تومان در بودجه ما برای کار مهمی مثل امنیت و رفع این حجم از مشکلات اجتماعی رقم مهمی محسوب نمی شود. به علاوه اینکه ما اکنون عدد را روی ۵۰۰ هزار بسته ایم، برای سربازی حرفه ای ۵۰۰ هزار نفر نیرو نخواهیم داشت و شاید به دوسوم تقلیل پیدا کند.
نکته دیگر اینکه بسیاری از سیستم ها با سربازی حرفه ای، الکترونیک می شود. یعنی به جای اینکه یک برجکی باشد و فردی برای نگهبانی بالای این برجک برود، با دوربین و تجهیزات الکترونیکی می شود محیط را به طور کامل پوشش داد.

ولی کسی که ۵سال عمرش را به کار نظامی می گذارند، بعد ۵ سال دیگر نمی تواند جای دیگری مشغول شود.

اینجا هم می شود دانشگاه های افسری و آموزش گاه های درجه داری از بین کسانی که ۵ سالشان را تمام کرده اند، گزینش کنند. اما شما نمی توانید بگویید در این ۵ سال فرد عمرش را از دست داده است. در این ۵ سال یک پولی گرفته، پس انداز کرده و می تواند برود به کار موردعلاقه اش بپردازد. فرض مثال اگر ماهی یک میلیون تومان حقوق دریافت کرده باشد، در این سال ها اگر ۱۰ میلیون هم خرج کرده باشد، در آخر یک سرمایه ۵۰ میلیونی دارد که برای شروع بسیاری از فعالیت ها رقم مناسبی است. ضمن اینکه حرفه و فعالیتی را هم فراگرفته است.

درست است که جریمه ای که برای افراد در نظر گرفته شده طبق طبقه اجتماعیشان است اما این کار بخششی را با خود به همراه دارد که تصور می شود این بخشش فقط برای افرادی با تمکن مالی بالا ست و کسی که نتوانسته این پول را تامین کند باز هم همان شرایط نامناسب قبلی را دارد. این عدالت را زیر سوال نمی برد؟

جریمه را ما از لحاظ مالی همین می دانیم؛ ولی از زمانی که فرد وارد سربازی نشده، جریمه های فردی داشته است. استرس های زیادی بهشان وارد شده، خیلی ها دستگیر شده اند و زندان رفته اند. افراد متمول بیشتر دنبال این هستند که ملکیت هایی مثل خانه و زمین داشته باشند و این برایشان ممنوع شده است، خارج از کشور رفتن ممنوع شده است. پس اینها هم شرایط بدی را تجربه کرده اند و حالا ما نمی توانیم بگوییم عدالت با این کار به هم می خورد ضمن اینکه من می گویم باید تلاش کینم که به این نود درصد کمک کنیم. ما جامعه آماری دقیق نداریم که بخواهیم بگوییم افراد متمول انقدر جریمه بدهند و قشر ضعیف جریمه ای پرداخت نکنند. پس باید راه حلی قانونی پیدا کنیم که مشکل را برای این افراد به صورت عمومی حل کند. اینجا سخن از بی عدالتی نیست. سخن ازاین است که قانون دارد تصویب می شود حالا ما چه کنیم که تمام آحاد جامعه ازاین قانون بهره مند بشوند.

بنابراین می خواهید برای کسانی هم که تمکن مالی ندارند قانونی مثل قسط بندی را داشته باشید که بهشان کمک کند؟

بله و در حقیقت مجلس باید این کار را انجام بدهد. البته به هرحال هر کدام از نمایندگان و صاحب نظران راه حلی هایی دارند. من ۲ موردی را که به ذهن خودم رسیده است عرض کردم. حالا شاید دوستانی که در مباحث اقتصادی صاحب نظرند، راه حل های بهتری ارائه بدهند. ولی نباید یادمان برود که به همه این غیبت کنندگان باید مجازات هایی مترتب شود. یعنی هیچ کدام از اینها دیگر امکان استخدام دولتی نخواهند داشت. علت این است که مبنای استخدام دولت برای دیپلم و زیردیپلم ۲۸سال است و برای کسانی که خدمت رفته اند زیر ۳۰سال. سن مشمولیت ۱۸سال است. پس کسانی که ۱۰سال غیبت کرده اند و اکنون ۲۸ساله هستند استخدام دولتی برایشان منتفی است.

علی رغم انتقاد به قانون سربازی اجباری اگر بخواهیم درباره چیزی که الان هست صحبت کنیم، فکر نمی کنید باقی مشمولان هم به این موضوع فکر کنند که خوب برای چه به سربازی برویم؟ حتما بعدها نظام یک فکری برای ما خواهد کرد!

ببینید آسیب هایی که به افراد غیبت کننده از خدمت وارد می شود، شدید است. می شود گفت هیچکدام زندگی ندارند و نمی توانند برنامه ای برای آینده شان تصویب کنند. اینطور نیست که یک نفر تصمیم می گیرد سربازی نرود و بعد خیلی راحت به زندگی اش در اجتماع ادامه خواهد داد. بخشی از جامعه بزهکاران را متاسفانه همین افراد تشکیل می دهند؛ چون نتوانسته اند از کانال های دقیق و سالم کار کنند. در جامعه هم به عنوان انسان های عادی با این افراد برخورد نمی شود و جامعه آنها را پذیرش نمی کند. شما وقتی افرادی را از خدمات اجتماعی محروم می کنید به صورت خودبه خود مشکلات بسیاری برایشان فراهم می شود. حتی دربحث ازدواج به مشکل می خوردند چون معمولا هیچ خانواده ای حاضر نیست دخترش را به پسری که سربازی نرفته است، بدهد. پس این فرد در خیلی از مواقع نمی تواند با فرد دلخواه یا در شأن خودش ازدواج کند. بنابراین غیبت از سربازی فرصت های زیادی را می سوزاند و اصلا اینگونه نیست که ما تصورکنیم فرد در ذهنش بگوید مشکل یک طوری رفع خواهد شد!

پیش بینی برای صرف درآمد این موضوع در لایحه بودجه چه طور صورت گرفت؟

هزار میلیارد تومان برای بنیه دفاعی پیش بینی شده است.

پیشنهاد خود دولت بوده است؟

پیشنهاد دولت و ستاد کل نیروهای مسلح با هم بوده؛ با هم توافق کرده اند و باقی درآمد هم متعلق به خزانه خواهد بود. در حقیقت چون نمی دانیم چقدر از این طرح استقبال خواهد شد، در ابتدا همه مبلغ به خزانه خواهد رفت.

اگر فرض را بر این بگیریم که درسال ۹۴ درصد بالایی از جامعه آماری مورد بحث، جریمه خود را بپردازند و این معضل حل شود، درسال های بعد تعداد مشمولان غایب چقدر خواهدشد؟

به نظرمن مادامی که سربازی اجباری است ما این معضل را داریم و شاید دوباره مجبور شویم در بودجه لایحه ای را به جریمه غیبت کنندگان سربازی اختصاص بدهیم. سرباز اجباری باید از دستور کار خارج شود.

تجربه سال ۹۴ تجربه خوبی خواهد بود که برای سال های بعد دراین زمینه بهتر عمل کنیم اما درکل موضوع این است که خیلی ها قابلیت های سربازی را ندارند. سربازی را با هر ایده ای که به آن نگاه کنید، مستلزم جدا شدن فرد از خانواده و تجربه شرایطی آموزشی است. خیلی ها از نظر روحی و جسمی در شرایط سربازی نیستند. نه سیستم ما آنقدر قوی هست که از لحاظ روانی تشخیص بدهیم چه کسی توانایی سرباز شدن را دارد و نه هزینه ای برای آن در نظر گرفته ایم. اما مثلا در دانشگاه های افسری چون فرد قرار است نیروی نظامی بشود، چکاپ های آزمایشی جدی می شود و ضمن اینکه چون فرد خودش آمده، آمادگی روحی کاملی هم دارد. چرا اینهمه بسیجی داوطلب در زمان جنگ داشتیم؟ چون فرد موضوع آمدن به جنگ و جنگیدن را برای خود حل کرده بود و با هدف و نیت و انگیزه راهی جبهه می شد.

آیا در قانون پیش بینی شده که اگر کشور با حمله نظامی مواجه شود، کسانی که جریمه داده اند و بخشیده شده اند با کسانی که ۲ سال خدمت سربازی را انجام داده اند تفاوت خواهند داشت؟ یعنی ممکن است جریمه داده ها دوباره به خدمت فراخوانده بشوند؟

من جزء کسانی هستم که اعتقاد دارم اینها در هر صورت باید ۲ ماه آموزشی را طی کنند. ما در ارتش گردان های احتیاط داریم در سپاه هم بسیج را داریم. تمام کسانی که در ارتش سربازی شان را می گذرانند، در گردان های احتیاط سازماندهی می شوند. در جنگ هم کسانی که سربازی شان سال ۵۶ تمام شده بود، تحت عنوان گردان های احتیاط فراخوانی کردیم و به جنگ آمدند. درحقیقت این افراد "معاف در دوران صلح" هستند.

در کشور ما خدمت سربازی به گونه ای است که این تصور را به وجود آورده که هرکس با خدمت اجباری مشکل دارد مخالف نظام هم هست. این تابو چگونه باید شکسته شود؟

خوب کسی که ۲ ماه آموزشی را می گذارد، آمادگی دفاع از کشور را دارد و دینش را در این زمینه ادا کرده است. در صحبتهایم گفتم که لازم است حتی خانم ها هم این دوران آموزشی را طی کنند. حتی عضویت در پایگاه های بسیج و آموزشی که نیروهای نظامی مثل سپاه و نیوری انتظامی می دهند همان ساماندهی را به وجود می آورد که می گوید هرموقع شما به من نیاز داشتید من هستم.
باید اینگونه باشد که اگر در خیابان سربازی را می بینیم از نوع راه رفتنش لذت ببریم. یعنی سرباز باید زینت بخش حاکمیت باشد. این با سربازان گزیشن ده امکان پذیر است نه سربازان اجباری.

به عنوان کسی که در قوه قانونگذاری کشور هستید، به نظرتان چرا طرح لغو سربازی اجباری ارائه نمی شود؟

این موضوع هماهنگی ستاد کل نیروهای مسلح را می خواهد. مجلس در بحث های ستاد کل ورود پیدا نمی کند. لذا شاید ما نتوانیم در مجلس همچین قانونی بگذاریم مگر نیروهای مسلح همکاری داشته باشند. مطبوعات و سایت ها هم در این زمینه موثرند. بالاخره جوابی به طرحی که مطرح شده می دهند و شاید اصلا از جهاتی حرف بنده را نقض کنند. مهم این است که با دوستان در ستادکل وارد یک گفتار اجتماعی دراین زمینه بشویم و وقتی این مناظره به اجتماع کشیده شود، مردم به فکر واداشته می شوند و مطالبه عمومی دراین زمینه شکل خواهد گرفت. چه طور کشورهای دیگری که وضعیت بودجه ای پایین تری از ما دارند مثل پاکستان، می توانند سربازی را حرفه ای کنند؟ از نظر جمعیتی هم خیلی از کشورهای اروپایی جمعیت کمتری از ما دارند، ولی توانسته اند. در بحث تهدیدات هم ما دفاعی کار می کنیم، درحالی که بسیاری از کشورها نیروی تهاجمی تربیت می کنند، ولی سرباز اجباری ندارند.

الان نیروهای مسلح ما از ایجادکننده ثبات، تبدیل شده اند به ثبات دهنده منطقه ای. مذاکرات ۱+۵ با ما از روی استیصال است. یعنی ما اکنون یک نقش بی بدیل منطقه ای و بین المللی را ایفا می کنیم که بسیاری بخش های آن مدیون نیروهای مسلح است. اما چرا وقتی به سطحی بالاتر از بلوغ نظامی رسیده ایم، هنوز مثل باقی کشورهایی که ارتش پیشرفته دارند، از سرباز حرفه ای استفاده نمی کنیم؟ به نظرم برای ما همه چیز فراهم است.

شما با بخشش فوتبالیست های متخلف در مورد سربازی موافق بوده اید؟

این ماجرای متفاوتی است. با دروغ و جعل حتما باید برخورد شود. فریبکاری باید از جامعه برود. فرقی هم نمی کند فرد در چه مقامی باشد. جعل و فریبکاری با کسی که غیبت کرده متفاوت است. فوتبالیست ها الگوی جوانان ما هستند. جوان هم می بیند می توان جعل و فریبکاری کرد، همین راه را پیش می گیرد. بنابراین به همان میزانی که باید با غایبین تسامح کرد، به همان میزان باید با جاعلان اینچنینی برخورد صورت بگیرد.