به گزارش پارس عباس شاکری زاد ابیانه در گفت وگو با خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) اظهار کرد: در نوروز امسال، روزانه حدود ۱۰ هزار نفر وارد ابیانه شدند، حال این سوال مطرح می شود که ما متناسب با ورود این۱۰ هزار نفر گردشگر روزانه، چه اقداماتی انجام دادیم؟ آیا کسی به این قضیه توجه کرد که برای این تعداد از گردشگر، به تاسیسات زیربنایی نیاز داریم که از نیازهای اولیه هر کدام از آنها است؟

وی ایجاد سرویس های بهداشتی، نانوایی یا مکانی برای استراحت چند ساعته، را از جمله خدمات مورد نیاز گردشگران دانست و افزود: ممکن است قدم هایی در نوروز امسال، برای ابیانه و گردشگرانش برداشته شده باشد و فرماندار جدید نیز نگاهش به این منطقه ی نمونه ی گردشگری که می تواند منبع درآمد خوبی برای شهرستان نطنز باشد، فرق کرده باشد، ولی با وجود همه ی این حسن نیت ها، ابیانه جایی نیست که در کوتاه مدت برای آن کاری بتوان انجام داد. این روستا به یک برنامه ی دراز مدت نیاز دارد تا شاید سالانه قدری از مشکلات آن کم تر شود.

برداشتن قدم های کوتاه برای ابیانه راه حل نیست

او به وجود آمدن یک سری مسائل بهداشتی و تولید زباله ی زیاد را از مهمترین مواردی دانست که بعد از به پایان رسیدن روزهای پیک سفر، برای اهالی مسن ابیانه مشکل ایجاد می کند و افزود: زمانی که در یک مدت کوتاه ۱۵ روزه، حدود ۱۲۰ هزار نفر وارد چنین روستای تاریخی و کوچکی می شوند، وضعیت زیست محیطی منطقه با مشکلات زیادی روبرو می شود، هرچند قدم های کوتاه مدتی برداشته شده باشد، ولی این این مشکلات با این قدم های کوچک که بعد از سال ها اعتراض نوپا هستند، قابل حل نیستند.

ابیانه به یک ساختار مدیریتی پیگیر نیاز دارد

این بومی ابیانه، نبودن یک ساختار مدیریتی متناسب با شرایط ابیانه را مهمترین مشکل این روستای سرخ دانست و افزود: این منطقه ی نمونه گردشگری فاقد یک متولی مسئولیت پذیر و پیگیر است. ما حتی از امکانات موجود در شهرستان نطنز نیز استفاده نمی کنیم، چون مدیریتی پیگیر نداریم که این کار را انجام دهد.

وی نبودن یک مدیریت متناسب در ابیانه را، باعث یکسان دانستن این منطفه ی نمونه ی گردشگری با دیگر روستاهای منطقه در سطح کلان کشوری دانست و ادامه داد: این روستای تاریخی با ۲۵۰ نفر جمعیت ساکن مسن، دهیار یا شورای روستا ندارد. به نظر می رسد در سطح کلان کشوری گمان می کنند در این روستا هیچ کاری نیست که انجام شود. حتی بودجه نیز فقط براساس این جمعیت ۲۵۰ نفری اختصاص داده می شود این درحالی است که هیچگاه به این قضیه توجه نمی شود که در یک تعطیلی کوتاه مدت نیز جمعیت زیادی وارد این روستا می شوند و این جمعیت به امکاناتی بیش از جمعیت شهرستان نطنز نیاز دارد.

او با اشاره به این که، برای ۱۰ هزار نفر گردشگری که در یک روز وارد ابیانه می شوند، فقط یک نانوایی وجود دارد، گفت: ابیانه حدود ۳۷ سال پیش در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید، این منطقه ی نمونه ی گردشگری بعد از این همه سال، هنوز یک طرح و برنامه ی مناسب برای حفظ و نگهداری ندارد.

وی همچنین با بیان این که بعد از حدود هفت سال سرانجام در روزهای پایانی سال گذشته، طرح هادی روستای ابیانه تصویب شد، که هنوز ابلاغ نشده است، اظهار کرد: اکنون ابیانه دارای متولیان مختلفی در هر حوزه مانند میراث فرهنگی، شهرداری، شرکت گاز و آب است. زمانی که شرکت گاز، بحث گازکشی برای این منطقه ی تاریخی را دارد، یکسری عملیات تخریبی مانند حفاری یا نصب لوله های گاز از روی نما انجام می شود که نمای این روستای تاریخی را زشت می کند. همین اقدامات کوچک نیز نشان دهنده ی نبود یک متولی پیگیر است تا بین دستگاه های اجرا کننده هماهنگی ایجاد کند.

ابیانه هر روز به تخریب نزدیک تر می شود

شاکری زاد ابیانه، با تاکید بر اینکه این روستای تاریخی هر یک قدم به سمت تخریب جلوتر می رود، تاکید کرد: اکنون باید دید ابیانه با این شرایط برای دستگاهی مانند سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، در دست کم سه سال گذشته، چه میزان درآمدزایی داشته است؟ زمانی که از یک امکانات کم به صورت مستمر بهره برداری شود و در عوض هیچ اقدامی برای حفاظت انجام نشود طبیعتا چنین مکانی به تخریب نزدیک تر می شود.

او تاکید کرد: برای روستای مانند ابیانه باید تعریفی جداگانه داشته باشیم. حتی اعتباری که برای این روستا که یک منطقه ی نمونه ی گردشگری است، اختصاص می یابد باید متفاوت با دیگر روستاها باشد. نباید ابیانه را یک روستای ۲۵۰ نفره دید که مانند دیگر روستاهای کم جمعیت دیگر به چیزی جز یک اعتبار کم نیاز ندارد. باید در ساختار مدیریتی کشور برای اینگونه مناطق یک مدیریت خاص و جداگانه دید و چیزی وضع کرد که بتواند از این روستا حفاظت کند. وگرنه با این شرایط ابیانه ماندگار نیست.