ارادت صادقانه به رهبري تحت الشعاع برخي رفتارهاي رسمي/ تملق و چاپلوسي ممنوع

پايگاه خبري تحليلي «پارس»- علی‌اصغر همایون- رصد، مقام معظم رهبری دوشنبه گذشته برای جراحی پروستات به بیمارستان رفتند و پس از گذشت هشت روز، مرخص شده و به خانه بازگشتند. مصاحبه ایشان پیش از عزیمت به بیمارستان و در میان گذاشتن صادقانه مطلب با مردم، از رفتارهای کم نظیر در میان حکومت های جهان و بی نظیر در خاورمیانه بود. در فرهنگ حاکمان خاورمیانه که مردم همواره نامحرم اند و هر حقیقتی به بهانه «مشوش نشدن اذهان عمومی» لاپوشانی می شود، این رفتار ایشان، بسی ستودنی بود. همین تفاوت عملکرد ایشان با سایر رهبران خاورمیانه، باعث شد تا هیچ شایعه ای در مورد این عمل جراحی  و حواشی آن، در میان مردم پخش نشود. تصویرهای هر روزه ایشان در حال ملاقات با علاقه مندان نیز بیش از هر رفتار امنیتی، جلوی بزرگ نمایی ها و شیطنت ها را می گرفت.

صداقت رهبری در بیان علت حضور در بیمارستان و تقاضای دعای خیر از مردم آن گاه که با تصاویر مردی انقلابی که با ردایی سپید، آرامش مثال زدنی خود را به نمایش می گذاشت در هم می آمیخت، کاری با دل های مردم می کرد که بسیاری ناخودآگاه زبان به دعا و شکر برای سلامتی ایشان می گشودند. به شخصه، در این یک هفته، بسیاری از افرادی که آنچنان علاقه ای به انقلاب و رهبری آن نداشته اند را دیده ام که سخت مجذوب شخصیت روحانی و رفتار صادقانه ایشان شده بودند.

باری، همه چیز در فضایی سرشار از مهر و صداقت و صمیمیت می گذشت تا آن که باز هم بی دقتی برخی، حلاوت این زیبائی ها را کم کرد. هم زمان با انتشار خبر انجام موفقیت آمیز عمل جراحی ایشان، برخی نهادها به فکر افتادند تا جلسه ای را برای شکرگزاری سلامتی ایشان برگزار کنند. شخصا قصد نیت خوانی از ذهن برگزارکنندگان این مراسمات را ندارم، بلکه تنها نمود بیرونی آن را گزارش می کنم. اینکه مردم – همان طور که بارها و بارها در طی این هفته دیده ام – برای سلامتی ایشان دعا کرده و شکرگزار این نعمت باشند، حقیقت زیبائی است که در واقع عکس العملی در مقابل رفتار صادقانه ایشان با ملت می باشد. اما مسابقه نهادها در برگزاری مراسم شکرگزاری این نعمت، اگر حقیقتا بوی چاپلوسی و تملق ندهد، حداقل نمود خارجی آن این چنین است. شاید متولیان برگزاری این مراسمات حقیقتا چنین قصدی را هم نداشته باشند، اما انتظار این است که این مقدار فراست را دارا باشند  و بدانند که تعبیر بیرونی این گونه رفتارها چیست.

این رفتارها البته آن چنان جدید هم نبوده و سابقه دار است. به عنوان نمونه و به رغم تأکیدات فراوان رهبری مبنی بر عدم تبلیغات محیطی برای سفرهای ایشان به استان ها، شخصا در سفر سال ۱۳۸۹ ایشان به قم شاهد بودم که چه مسابقه تبلیغاتی از جانب نهادهای مختلف برای چاپ پوستر و بنر به راه افتاده بود. البته از حق نباید گذشت که خیل عظیمی از مردم نیز خود و از روی ارادت باطنی به رهبری انقلاب، از هیچ چیزی برای ابراز ارادتشان به ایشان، حتی نوشتن جمله ای بر روی کاغذهایA4 هم خودداری نمی کردند؛ کاغذهای کوچکی که اگرچه هیچ گاه تکنیک های بصری بدیعی که در تراکت های چاپ شده از جانب نهادها و ارگان ها به چشم می خورد را دارا نبودند، اما عطر خوشی از صداقت را به همراه خود داشتند که به مشام هر انسان منصفی می رسید.

رفتار این نهادها اما این گونه حرکت های مردمی را تحت الشعاع قرار می داد. پس از پایان سفر نیز برگزاری مراسم نماز شکر در حرم مطهر حضرت معصومه (علیها السلام) به خاطر حضور ایشان در شهر مقدس قم و سپس برگزاری مراسم سالگرد آن در سال بعد، خدا می داند چه بساط تمسخری را در میان مردم کوچه و خیابان و سایت های معاند به راه انداخته بود.

تأکید چند سال پیش بر تدوین سبک زندگی اسلامی نیز جز برگزاری همایش های متعدد و ایجاد کمیته های پیگیری این موضوع در نهادهای فرهنگی، نتیجه ملموس دیگری را به دنبال نداشت. داستان تلخ تشکیل کرسی های آزاد اندیشی را هم که حتما به خاطر دارید؛ آن چنان که اگر به کسی از وجود چنین کرسی هایی در حوزه و دانشگاه سخن بگویید، به سختی می توان نشانه درستی از آن یافت. یکی از دوستان نقل می کرد که رهبری در سخنرانی چند سال پیش خود در میان جمعی از مسئولان برخی نهادها گفته بودند: «برخی گویا منتظر هستند تا من مطلبی را بگویم و بعد، با تبلیغات سطحی حول آن، آن را لوث و بی ارزش نمایند.» صحت و سقم این نقل قول به عهده راوی آن است، اما اصل مطلب حتی اگر توسط رهبری هم بیان نشده باشد، به غایت صحیح است. در طول این سال ها، به کرات شاهد بوده ایم که هر ایده بدیع و خلاقانه ای که از سوی ایشان مطرح می شود، به سرعت با برگزاری چند همایش و سخنرانی و تشکیل کارگروه از سوی ادارات و نهادها همراه شده و با همان سرعت نیز لوث می گردد.

همین داستان عینا در رابطه با نام گذاری نام سال ها توسط ایشان نیز جاری است. نهادهایی که به مجرد شروع به کار ادارات در سال جدید، شروع به چاپ پوستر و تهیه مقدمات برگزاری همایشی با موضوع سال جدید می نمایند، غافل از اینکه منظور رهبری از این نام گذاری، عمل به مفاد آن شعار است، نه برگزاری همایش و سخنرانی حول آن!

باری، نبودِ تدبیر و بصیرت در میان ما دوستداران نظام و رهبری، گاه ضربه ای به این دو می زند که انجام آن، حتی از دشمنان آن ها نیز بر نمی آید.